ςονάΠ: " Χρέος ψυχής " .

Ψαρά.
Μια χούφτα βράχια, με μορφές της ιστορίας ανακατεμένα, στα αιγαιοπελαγίτικα νερά ριγμένα, την ομορφιά στη ψυχή μου αποτυπώνετε, με το χθες της φυλής μου με συμφιλιώνετε. Νισί των ανέμων, της σιωπής φωνή, από τα μάτια τα δικά σου, δανεικό πήρε η θάλασσα το χρώμα της θωριάς σου. Σαν στα νερά σου θα βρεθώ κομμάτι της ψυχής σου θέλω να γενώ. Εστω για μια στιγμή μαζί σου στο πέλαγος της ελπίδας που σε ξεδιψά θέλω να ταξιδέψω, της ζωής μου τις πληγές για πάντα να γιατρέψω.

Του χρόνου καλλιτέχνημα.

Στ`αντίκρισμά σου η ομορφιά

του χθες ανασταίνεται,

της Ρωμηοσύνης το μεγαλείο
με τη ψυχή μου δένεται.

Νησί παλικαριάς και δόξας.

Αιώνια ο άνεμός σε ταξιδεύει

και το αιγαιοπελαγίτικο φεγγάρι

με το χρυσογάλανο φως του σε γλυκαίνει.

Μπροστά στο ηλιοβασίλεμά σου σαν βρεθώ,

τον ουρανό κοιτώ

και τον πλάστη μου ευχαριστώ

που μαζί σου ζω.

Της αγιοσύνης τιμημένα χώματα. Σ `όποιον κοντά σας βρίσκεται, καύσιμα ελπίδας στο ταξίδι της ζωής του δίνετε.

`

Όνειρο που δε θα μέτραγε, αν της ομορφιάς το στεφάνι η φύση δε σου κένταγε.

Ομορφιά που στα χώματα

της Μάυρης Ράχης ανθίζεις

κι ουράνιο τόξο πάνω απ `τα νερά

του πελάγου ζωγραφίζεις. .

Στους πρόποδες της Μαύρης Ράχης,

σημάδι μύλε στέκεσαι

ανθρώπινης ανάγκης.

Στιγμές που τα όνειρα

δεν πνίγονται ...,

ποίημα γίνονται.

Στον Αχλαδόκαμπο τα δέντρα δεν ανθίζουν,

μα τις ψυχές μας με τα δικά τους χρώματα γεμίζουν.